Home Up Site map


Home > Stuff > Lowlands > 2005

Lowlands 2005 in de kranten

NRC Handelsblad
maandag 22 augustus 2005





Volkskrant - AD - NRC - NOS - Metro - De Telegraaf - ANP




Jaren tachtig nog altijd sleutelwoord bij Lowlands


Door Jacob Haagsma


,,Wij zijn de eendagsvlieg van 2005'', snoefde een lid van De Jeugd Van Tegenwoordig, ,,maar we vliegen wel recht je bek in.'' Met die openingszin was het Lowlands-optreden van de trots van Amsterdam-Noord al gered. Ook los van de hit Watskeburt was dit stelletje ongeregeld goed voor een amusant half uurtje. Met een beetje geluk kunnen ze hun artistieke leven nog wel tot volgende zomer rekken.

Een nummer-een-hit, dat kunnen maar weinig bands op dit dertiende Lowlands-festival De Jeugd Van Tegenwoordig nazeggen. Lowlands draait niet om al of niet zelfbenoemde eendagsvliegen, maar om artiesten met een wat serieuzer profiel van 'alternatieve' snit. Ondanks enkele gezonde afwijkingen links en recht ligt de nadruk nog altijd sterk op rock. De organisatie schermt dan met het feit dat allochtone publieksgroepen niet zijn te porren voor een driedaags kampeeravontuur zonder mooiweergarantie in de polder. Maar ook een niet al te dom blank publiek staat waarschijnlijk open voor meer dance, hiphop, r en b, avantgarde, metal en reggae dan rockin' Lowlands biedt.

Toch is de rock nog lang niet uitgeblust, zij het dat de bravoure moet komen van jonge honden die het wiel welluidend opnieuw uitvinden. Het sleutelwoord is nog altijd De Jaren Tachtig, en de erfenis van de new wave van die jaren is bij een toenemend aantal bands in goede handen. The Editors toonden karakter met een gloedvolle set op geleende spullen: de kabels van Voicst, de pedalen van Millionaire ,,en deze gitaar is van Sons And Daughters'', zoals de harlekijnachtig in het rond springende zanger Tom Smith zei nadat hij voor de zoveelste keer van instrument wisselde. Zulke beslommeringen haalden de vaart er wel uit, maar net als Interpol stijgen ze met hun beste nummers moeiteloos boven de invloeden van de jaren-tachtig-doem uit.

En daar gaat het natuurlijk om: een eigen draai geven aan dat wiel. Dat lukte de erg springerige Futureheads iets minder dan het levendige Maximo Park, terwijl de minimalistische duobezetting van Death From Above 1979 alles had van een gimmick. Het Belgische Millionaire trok het volgepropte, jachtige karakter van de laatste plaat effectief door op het podium, hoewel het gebodene zo vroeg op de middag wel wat zwaar op de maag lag. Landgenoten Soulwax hadden afscheid van de rock, of in ieder geval de gitaren genomen met geremixte 'nite versions' van hun recente nummers, en dat stond ze een stuk beter dan de afgang van vorig jaar.

Meer onverwachte invalshoeken waren er bij The Arcade Fire, een Canadese band met twee strijkers in de gelederen. En twee parttime-trommelaars die elkaar, en elkaars motorhelmen, ritmisch betimmerden. Zulke subtiele, absurdistische theatrale ingrepen versterkten het dramatische karakter van de nummers, die hun soms bewerkelijke opzet glansrijk overleefden door een gloedvolle uitvoering. Het effect had een magnetiserende schoonheid: een eigenzinnige topper.

Theater is ook het sleutelwoord bij Marilyn Manson, een eng opgemaakte man die met vreemde uitdossingen en gemeen harde muziek een commentaar op de Amerikaanse samenleving poogt te geven. Gemener dan die malle bandnaam werd het niet, maar de band trok, net als grote namen Queens Of The Stone Age en Foo Fighters immense mensenstromen naar de enorme Alpha-tent. De herenigde Pixies stonden elders voor veel volk te spelen, en deden weinig moeite om te verhullen dat alimentatie, hypotheek en de studie van de kinderen de voornaamste drijfveren zijn voor zo'n lucratieve reünietoer. Dan zijn hergebruikende jongehondenbandjes nog niet zo'n slecht alternatief.

De Lima-tent was het toneel van wat stilistische randgebieden, binnen het Lowlands-spectrum tenminste: bluegrass bij Hackensaw Boys, strakke en zwarte funk bij Amp Fiddler, de op bizarre wijze tussen hillbilly en Tom Waits laverende hiphop van Buck 65. Dance was grotendeels verbannen naar de randen van het programma: tussen de bands door of na afloop namen dj's de podia over. De schaarse dance-acts in het reguliere programma vertoonden doorgaans een stevige link met rock. Bij T.Raumschmiere verzandde die aanpak, want de man slaagde erin om het slechtste en botste van punk en techno te combineren tot iets dat vooral náár klonk.

LCD Sound System slaagde, net als vorig jaar, glorieus met een vette portie opruiende disco voor de 21ste eeuw. Een tent verderop revancheerde Jamie Lidell zich voor zijn inbreng in het mislukte Twang!-project, een merkwaardig avantgardistisch hoorspel, van de dag ervoor. Lidell solo wisselde nummers van zijn eigenaardige soulplaat Multiply - over een frisse kijk op een oud genre gesproken - af met fantastische vocale improvisaties, waarbij hij ter plekke ritmetracks bouwde van zijn eigen, uiterst buigzame en expressieve stem. Echt een optreden om dat van de Australische brombeer Nick Cave met plezier voor te laten lopen.

Er werden mensen gesignaleerd die te midden van al die artistieke stimuli doodleuk zaten te klaverjassen. Maar de enorme rijen voor de Juliet-tent toonden dat de jeugd van tegenwoordig meer oog en oor voor de buitenwereld heeft. Hier vond tot vorig jaar de wegbezuinigde theater- en dansprogrammering plaats en hier gaven Ruud Lubbers, Wubbo Ockels en Ronald Plasterk hun Lowlands University-lezingen. Hier discussieerden politici Wouter Bos en Hilbrand Nawijn en werd er verder gelachen om standup-comedy. Maar hier speelde ook Patrick Wolf, een breekbare jongeman die altviool speelde, vleugel, ukekele, kantele en andere instrumenten die verder op de Lowlands-podia zeldzaam waren. Hij zong er prachtige, goudeerlijke liedjes bij. Zo iemand verzoent je al snel met de hiaten in de programmering van een verder zo aardig festival.





Naar de top van deze pagina