Home Up Site map


Home > Stuff > Lowlands > 2005

Lowlands 2005 in de kranten

NOS (internet)
zondag 21 augustus 2005





Volkskrant - AD - NRC - NOS - Metro - De Telegraaf - ANP




Mail uit Hilversum: Lowlands


Door Peer Ulijn


Bij Lowlands hebben ze het begrepen. Zo moet je in 2005 een popfestival organiseren.

Het fiasco van Pinkpop krijgt geen vervolg op wat nu het grootste festival van Nederland is geworden. A Campingflight to Lowland's Paradise, ofwel eenvoudigweg Lowlands, was bijna uitverkocht. 54.000 bezoekers. En daarmee was het gezellig druk.

Na drie dagen op Lowlands te hebben rondgezworven, weet ik waarom Pinkpop niet meer werkt. Pinkpop is een serie popconcerten in drie dagen. Dat hou je alleen vol als een groot deel van die concerten voldoet aan je smaak. Als er drie bands achter elkaar geprogrammeerd staan waar je niks aan vindt, wil je naar huis. Want verder is er op Pinkpop niets te beleven. Vroeger was dat geen probleem. Een popgroep bestond over het algemeen uit vier a vijf mannen met drumstel, bas, gitaar, toetsen en eventueel een zangeres. Je hield van popmuziek of niet. De acts op Pinkpop waren al gauw goed.

Maar zo eenvoudig ziet de popwereld er niet meer uit. Van metal, punk, gitarenrock, via wereldmuziek, hiphop, R&B, naar triphop, elektropop, jungle, trance, drum&bass en alle exotische varianten die de verzamelnaam dance nog biedt. En dan komen de ontelbare crossovers daar nog bij. Om met zoveel keus een groot publiek te bereiken zit er maar één ding op: Alle soorten muziek aanbieden, en dan ook nog zoveel mogelijk tegelijkertijd.

De formule van Lowlands is niet uniek. In Engeland is het Glastonburyfestival op een zelfde leest geschoeid. Glastonbury is altijd uitverkocht. Dit jaar waren de 120.000 kaartjes binnen drie uur weg. Ook op Glastonbury wordt op meerdere podia verschillende soorten muziek gespeeld.

Vergelijk het even met televisie kijken. Vroeger keken we in de televisiegids en kozen een zender die de leukste programma's bood. Misschien dat je dan gedurende de avond nog één of twee keer naar een ander net ging, maar daar bleef het bij. Dat is dus de Pinkpop-manier.

Tegenwoordig verzamel je uit 10 zenders datgene wat je wilt zien. Tussendoor zap je heen en weer. Tijdens de reclame even naar MTV, en weer terug naar de wedstrijd op 2, en dat einde van die film pakken we ook nog even mee. Ondertussen checken we teletekst. En als het even kan doen we er ook nog iets bij. De krant lezen, gamen, internetten, telefoneren. Dat konden we vroeger niet allemaal tegelijk, nu wel. Nu zijn we er zo aan gewend dat we niet meer zonder kunnen. En dat is dus de Lowlands-manier. Zappen tussen 6 muziekpodia en tussendoor een film, een cabaretvoorstelling, een politieke discussie. En op weg van het een naar het ander kom je straattheater tegen en kunstzinnige objecten. Eten kan lui in het gras, maar ook letterlijk op de dansvloer. En zo zapte ik door Lowlands.

Vrijdag zag ik The Blue Van. Een Deense rockformatie met de verfrissendste Baby please don't go die ik in jaren gehoord heb. Ik vergaapte me aan de hyperactieve show van The polyphonic spree. Meer dan twintig muzikanten in gelijke, kleurige toga's hadden met hun bij tijd en wijle zalvende meerstemmigheid, oppervlakkig gezien, ook op een EO-jongerendag niet misstaan. Maar van enig fundamentalisme was geen sprake. Op het buitenpodium traden The magic numbers op. Hippies dat wel, maar aardige hippies. Róisin Murphy had ik al mijn vrienden getipt. De voormalige Moloko-zangeres heeft een prachtige nieuwe cd, Ruby Blue. Haar optreden op North Sea Jazz was spetterend. Maar in de Bravo-tent op Lowlands bleef daarvan niets overeind. Dat lag niet aan Róisin maar aan de techniek. Het geluid was zo slecht dat ik dat concert na 10 minuten voor gezien hield. Ik heb m'n vrienden dus wat uit te leggen.

Zaterdag was voor mij een Canadese dag. Buck 65. In z'n eentje. Hiphop met maniertjes en een stem die soms aan Tom Waits deed denken. Daarbij enkele staaltjes turntablism van de bovenste plank. Van solo naar duo met Death from above 1979. Hard en medogenloos, basgitaar en drums. En dat Canadezen het ook met z'n tienen kunnen bewees Arcade Fire. De valhelm als percussieinstrument was nieuw voor mij. Iets te theatraal naar mijn smaak.

Zondag wilde ik per se Morcheeba zien. De triphopformatie heeft een nieuwe zangeres, Daisy Martey. Ik dacht dat niemand de bijzondere Skye Edwards zou kunnen vervangen. Maar ik heb me vergist. Daisy was prachtig, zowel qua stem als presentatie. En ze speelde nog saxofoon ook. De Catalanen van Cheb Balowski waren een prettig intermezzo (die wil je wel op een feestje) naar Heather Nova toe. Beetje saai maar wel prachtig natuurlijk. En Lowlands eindigde voor mij met Nick Cave and the bad seeds. Wat moet je daar nou nog van zeggen. Voor wie denkt dat zinvol geweld niet bestaat..... Nick Cave and the bad seeds.

En alles was prachtig op Lowlands 2005. En de sfeer was heerlijk.

Twee keer per jaar Lowlands, zou dat niet kunnen? Nog een keer in het voorjaar. Met pinksteren bijvoorbeeld...





Naar de top van deze pagina