Acido's Website - Lowlands 2003

Lowlands ook zonder toppers leukste festival
Van onze medewerker Gijsbert Kamer

BIDDINGHUIZEN - 'Tjeempie, wat een positiviteit zeg.' Marcel Kruup, voorman van de Amsterdamse Herb Spectacles, kraaide van plezier. Zoveel bijval had hij niet verwacht voor de zonnige mariachi-klanken die zijn sterk door Herb Alpert beïnvloedde band zaterdagmiddag voortbracht in de half open Higher Ground tent van het Lowlands Festival.

En het publiek genoot samen met Kruup. Zelden was de sfeer in het enorme festivaldorp nabij Biddinghuizen de afgelopen tien jaar zo uitgelaten en ontspannen als zaterdag. Het was droog, de zon scheen en er was om te beginnen The Polyphonic Spree. Grote kans dat de blijdschap die vanaf vroeg in de middag van het publiek begon af te stralen met hun optreden verband hield.

Een popfestival kan zich geen betere evangelisten wensen, en het Lowlands dat vrijdag al sterk begon, kon niet meer stuk. Vrijdag was er in Moloko al een ander hoogtepunt te bespeuren, dat helaas plaatsvond in de voor de popdance-band veel te kleine Bravo-tent. Een van de weinige blunders van de organisatie die ondanks de tegenvallende bezoekersaantallen (bijna een kwart minder dan in 2002) verantwoordelijk mag worden gehouden voor het leukste popfestival sinds jaren.
Dat lag niet eens zozeer aan de prestaties van de bands. Beck, Eels en het hippe maar nauwelijks overrompelende The Streets vielen zelfs tegen. Daar stonden echter mooie optredens van Caesar, Turin Brakes en Interpol tegenover. Er waren kleine verrassingen van de Apparatschik (ook Ivan Rebroff, is weer helemaal terug) en Kaizers Orchestra en er waren dure tegenvallers als de tape-act met ballet van het wel erg kunstnichterige Fischerspooner.

Maar voor de Lowlandsbezoeker staat of valt dit meerdaagse festival niet met een goed optreden meer of minder. Wie van donderdagavond tot zondagavond over dat uitgestrekte terrein met verschillende muziektenten, restaurants en theater- en filmpodia zwierf, kreeg misschien niet genoeg echt grote of spraakmakende namen voorgeschoteld, maar het programma was wel optimaal in balans.
Heel slim om op vrijdagnacht (traditiegetrouw een moeilijke avond want het publiek zoekt nog de juiste stemming) een concert van Abba-imitatoren Björn Again te programmeren. Camp? Ja, maar dat bleek precies waar het publiek midden in de nacht zin in had. Zoals ook Elvis-imitator Frank Anthony met orkest op zondagochtend het katerige publiek het slaap uit de ogen zong.

Lowlands was voor het eerst sinds lang niet uitverkocht. Het lukte niet om met de band Live, die op het laatste moment aan de programmering werd toegevoegd, de kaartverkoop op te krikken. Toch was het doorgaans weinig waarachtige Live precies datgene dat er tot zaterdagavond nog aan Lowlands ontbrak: een oerdegelijke rockband met een repertoire dat iedereen luidkeels kan meebrullen.
Twee dagen was het publiek al getrakteerd op leuke, vernieuwende, spannende, mislukte, verveelde, en opzwepende bands, die vaak ontmoetingen met het onbekende waren. Even lekker meebleren met Overcome, daar had iedereen nu even zin in. De immense Alphatent leek voor deze ene keer te klein.

Dat gold ook voor een andere tent, Juliet, waar cabaret, met onder anderen Dolf Jansen, en theater was te zien. Hier moest je soms meer dan een uur voor in de rij staan, net als voor het uitstekende filmprogramma in de Echo tent.
De combinatie van al die muziek met film, theater en literatuur (Ronald Giphart, Jan Mulder, Marcel Möring) bleek ook dit jaar weer net dat verschil te maken met een gewoon popfestival. Lowlands neemt met deze formule zelfs wereldwijd een unieke plaats in. Van Glastonbury tot Dance Valley, qua diversiteit en logistiek kan niemand hier aan tippen.

Net als Pinkpop heeft Lowlands te maken gehad met een teleurstellende kaartverkoop. Voor een belangrijk deel zal dat te maken met de matte editie van 2002. Ook de concurrentie van andere grote evenementen speelde de organisatie parten.
Misschien moet Lowlands weer gaan denken aan de verkoop van dagkaarten. Het festival is namelijk ook leuk voor de oudere jongere die geen zin heeft in het haring-aan-haring-kamperen, maar wel een dagje wil ruiken aan uiteenlopende culturele exponenten.
Het enige dat je dan mist, is dat typische Lowlandsgevoel, dat dit jaar weer terug was. Dat gevoel wat onstaat als je drie dagen al die bands voorbij hebt horen komen die op papier geen toppers zijn, maar die wel duidelijk maken dat dit Lowlands ook zonder de Strokes of White Stripes heel geslaagd kan zijn.