Acido's Website - Lowlands 2003

Met de Stones, Robbie Williams, Eminem en Springsteen, de wildgroei aan dance-festivals en een uitzonderlijk goede editie van het Belgische Rock Werchter visten deze zomer wel erg veel evenementen in dezelfde vijver. De 48.000 bezoekers die Lowlands trouw bleven, waren lachende derde. Geen opstoppingen in het loopgebied naar de Alpha-tent - de uithoeklocatie waar zoals gebruikelijk de grote namen stonden - minder lange rijen bij bierpomp of flappentap en zowaar de mogelijkheid om af en toe een dans- of cabaretvoorstelling mee te pakken in de traditioneel mudjevolle theatertent Juliet. En het was nog lekker weer ook. Wel met hier en daar een bui, maar een Lowlands zonder regen is als een Lowlands zonder Live, Lamb of Levellers, om maar eens een paar vaste klanten te noemen.

Aan het programma kon het zeker niet hebben gelegen dat het bordje uitverkocht in de la bleef. Dreigde het festival tot en met vorig jaar af te glijden naar voorspelbaarheid - pikant detail: in 2002 was het wel uitverkocht - voor deze editie koos organisator Mojo Concerts nadrukkelijker voor het avontuur. Met namen als The Coral, Interpol, Fischerspooner, Kaisers Orchestra en The Raveonettes hadden de programmeurs goede zaken gedaan. Voor het grote publiek mogen het onbekenden zijn, in kringen van de fijnproevende Lowlands-ganger zijn het de meest vers denkbare ingrediënten voor een smakelijke muzikale hap.

Al bij het prille begin kreeg het festivalpubliek stevige kost voorgeschoteld van The Mars Volta. Deze band was eerder al in Nederland te zien in het voorprogramma van de Red Hot Chili Peppers, maar mocht nu op eigen benen om een van de meest merkwaardige cd's van de afgelopen maanden aan het volk te vertonen. Inderdaad vertonen, want dit curieuze Amerikaanse gezelschap onder leiding van de krullenbollen aller krullenbollen Cedric Bixler Zavala (zang) en Omar Rodriguez-Lopez (gitaar) beschouwt zijn muziek als een film. Het verhaal achter de debuut-cd De-loused in the comatorium bezwijkt bijna onder de pretenties. Het gaat over een Texaanse kunstenaar, tevens goede vriend die zelfmoord heeft gepleegd. Hard, heftig en enorm uitgesponnen nummers met merkwaardige wendingen: je vindt het óf fantastisch óf helemaal niets. Een tussenweg is er bij deze muziek niet, en zo hoort het ook op een festival als Lowlands: weg met de compromissen, opkrassen met het zoveelste gitaarbandje en terug naar het avontuur.

Wat bijvoorbeeld te denken van het eveneens uit Texas afkomstige The Polyphonic Spree. Een 22 lieden tellend rariteitenkabinet van zangers, blazers, percussionisten en God mag weten wat, dat gekleed in witte soepjurken en met opbeurende teksten als 'straks gaan we als één naar buiten' de slaperige bezoeker naar een frisse nieuwe zaterdag lootsten. Het was Hair, Jesus Christ Superstar, de goede oude beatmis en psychedelische popmuziek verpakt in één wervelende show. Binnen een kwartier stond de tent op zijn kop.

Nee, dan de arme Nederlands-Marokkaanse rapper Raymzter. Vorig jaar nog de grote verrassing en nu al min of meer afgeserveerd. Hij had de pech dat zijn optreden was verplaatst naar het tijdstip waarop elders hoofdact Beck zijn opwachting maakte. Toch lukte het de tamelijk onbekende, maar des te sympathiekere Britpopband Turin Brakes wel om rond de klok van vijf uur de zaal vol te krijgen en zelfs voor de kraam van de Vlaamse fritesbakker was het drukker dan in de tent van Raymzter. Van ellende stak hij op het podium maar een joint op.

Te mopperen viel er natuurlijk ook. Over de prijzen van het eten bijvoorbeeld. Lowlands mag een van de beste festivalkeukens van Europa hebben (met variaties van Indiaans tot Thais eten en van sushi tot Hollandse lekkerbek), maar waarom moest een lullig bekertje soep 5,55 euro kosten? En over de muziek: waarom moest Live weer opdraven als de slotact van de zaterdagavond?

Zeurpieten blijf je altijd houden, dat weet ook festivaldirecteur Eric van Eerdenburg. ,,Natuurlijk hebben we er alles aan gedaan om bands als Radiohead of Coldplay te strikken voor Pinkpop of Lowlands, maar het lukte niet met de agenda's'', zei hij. ,,Doordat Lowlands ditmaal niet in hetzelfde weekeinde viel als de festivals in het Engelse Leeds en Reading, hebben we al veel scherper kunnen programmeren. Als je minder publiek trekt voor een mooier festival, dan is dat zuur. Maar ik kan nu al zeggen dat we volgend jaar gewoon verdergaan op de ingeslagen weg. Elk festival heeft in zijn bestaansgeschiedenis te maken met dipjes. Hier komen we heus wel weer overheen.''