Acido's Website - Lowlands 2003

'Is dit een sekte of zo?'' vraagt een puber met een hanenkam zich verontrust af. Op het podium staan 24 mannen en vrouwen in lange witte gewaden te jubelen, terwijl hun handen omhoog wijzen. Dit overweldigende gezelschap, dat muzikaal nog het meest lijkt op een mix tussen The Mamas and The Papas, Jesus Christ Superstar en The Flaming Lips brengt de grote Golftent zaterdagmiddag even in verwarring. Maar aan het eind knielt de halve zaal voor ze neer. En dit brengt The Polyphonic Spree weer prettig van slag. Het publiek zal toch niet denken dat ze echt een sekte zijn? Het is maar een gimmick.

Zo hoort het op Lowlands. Het publiek wordt geregeld verbaasd door nieuwe acts en deze op hun beurt door het open-minded publiek. Oké, het festival was voor het eerst sinds jaren niet uitverkocht. Er werden 48.000 kaarten verkocht, vorig jaar twaalfduizend meer. En al zegt de festivaldirectie dat het volgend jaar weer moet uitverkopen, willen ze door kunnen, Lowlands was tenminste weer echt Lowlands.

En dat werd tijd. Want het festival dat begon als alternatieve tegenhanger van Pinkpop, werd steeds meer doorsnee. Nog steeds met theater, film en literatuur. Maar met op muziekgebied steeds meer mainstream-namen. Dit jaar was een geslaagde revanche. Minder mensen is voor de bezoeker alleen maar prettig. Geen lange rijen voor de toiletten en bijna alle tenten waren makkelijk in te komen. Alleen de theater- en literatuurtent zit altijd propvol, maar dat zegt alles over het bijzondere karakter van Lowlands. Rick van der Ploeg heeft jarenlang tevergeefs alles gedaan om de jeugd weer in de schouwburg te krijgen en zie hier!

Muzikaal zet de opener van het festival The Mars Volta meteen de toon. De experimentele psychedelische rockband speelt maar drie nummers in vijftig minuten, allesbehalve toegankelijk dus, maar krijgt een groot applaus. In alle stromingen had Lowlands dit jaar opvallend veel vernieuwende bands. Zo was de nieuwe stroming electroclash, eighties elektropop in een hip jasje, goed vertegenwoordigd. Onder meer met het kille, maar overtuigende optreden van Ladytron die bittere teksten opdreunen als: They only want you when you're seventeen. Het Belgische Vive La Fête steekt elektropop in een aanzienlijk vrolijker jasje en brengt de grote Bravo-tent in vervoering met hun kitscherige liedjes met hijgerige Franse teksten. En wat is zangeres Els onweerstaanbaar met haar sensuele bewegingen en superkorte zwarte jurkje. Opvallend veel spannende vrouwen dit jaar. Roisin Murphy en Alison Goldfrapp, van respectievelijk Moloko en Goldfrapp, hebben allebei prachtige krachtige stemmen en een charismatische uitstraling. Alison net wat kinkier gekleed, maar Roisin excentrieker qua performance. Maar de stoerste zangeres blijft PJ Harvey, die na vele jaren nog steeds overtuigt. Wat een stem, wat een tijdloos goeie nummers en wat een moordwijf: PJ forever.

De rock was traditiegetrouw het best vertegenwoordigd, maar zeer divers en up to date. Zo zwepen melodieuze harde bands als AFI, Boy Sets Fire en Staind de kids op met zangers die zowel goed kunnen schreeuwen als fraai zingen, terwijl het wat oudere publiek geniet van de rauwe garagerockbandjes waarvan The Kills de leukste was. De kettingrokende zangeres die koel het publiek inkijkt om vervolgens onbedaarlijk 'fuck you' te schreeuwen is onvergetelijk. Net als de leden van de Eindhovense vuige rockformatie The Spades die elkaar bijna de hersens inslaan. Alles voor de rock and roll!

Ook voor de danceliefhebber was er een breed aanbod. De nieuwe Britse sensatie The Streets laat net als Audio Bullys de grote Bravo-tent springen op de snelle garagehouse gecombineerd met plat-Engelse rap. Erg bijzonder was de flamenco-house van het Spaanse Ojos De Brujo, die bewijzen dat wereldmuziek heel hip kan klinken. Dat de hiphop wat ondervertegenwoordigd was, maakte de populaire Amerikaanse Redman goed met zijn aanstekelijke raps.

Toch mag er volgend jaar wel wat meer hiphop op Lowlands, de organisatie hoeft niet bang te zijn, want als er dit jaar iets bewezen is: het alternatieve blanke Lowlandspubliek vreet het allemaal, zolang het maar spannend en goed is. Ze klappen hun handen blauw bij zeer eigenzinnige, totaal niet commerciële acts als de mega big band van Matthew Herbert en, het hoogtepunt van Lowlands, The Polyphonic Spree.

En op welk ander festival staan urenlang tienduizend mensen mee te zingen met smartlappen die aangekondigd worden door niemand minder dan Henny 'Snuitje' Huisman? Spectaculair gebracht door de grote sterren van het levenslied als Anneke Grönloh, Bonnie St. Claire, Albert West en Jacques Herb, maar ook door Jules Deelder en De Band Zonder Banaan. Als duizenden kelen brullen: Bonnie kom je buiten spelen. En als eregast, de 86-jarige Johnny Hoes, het spektakel ontroerd gadeslaat vanuit een gouden troon met zijn hele familie ernaast, kun je alleen maar denken: wat geweldig dat er zo'n 'vreemd' festival Lowlands bestaat. Dat een populaire rockband als Live er toch niet voor kan zorgen dat het festival uitverkoopt, bewijst des te meer dat Lowlands dit jaar vooral te lijden had onder de recessie. Laten we hopen dat er volgend jaar niet minder spannend door wordt geprogrammeerd.