Lowlands 2004 in de kranten

Volkskrant
maandag 23 augustus 2004




Volkskrant - AD - NRC - Parool - Metro - Sp!ts - ANP

Vetgedrukt = (deels) gezien

Het regent leuke bandjes Van onze medewerker Menno Pot BIDDINGHUIZEN - De vrijdag was verrassend, de zaterdag teleurstellend en de zondag het leukst. Maar drie volle dagen was Lowlands vooral een ontspannen festival. Pelle Almqvist, frontman van de Zweedse garageband The Hives, was vrijdagmiddag niet alleen de eerste zanger die een volle Lowlands-tent als een ware volksmenner uit zijn hand liet eten, hij was ook de weermagiër van het festival in Biddinghuizen. Howlin' Pelle beloofde de stortbuien te zullen stoppen, en jawel: daar brak de zon door. Later liet hij het nog even plenzen (voor straf, omdat we niet hard genoeg 'Hives' scandeerden), maar toen The Hives de stapelwolken nog eens opensneden met hun gitaarriffs was het definitief, en kon Lowlands beginnen aan een zonovergoten, bijzonder geslaagde twaalfde editie. Lang leek het erop dat het publiek het zou laten afweten. Uiteindelijk kwam de teller tot 53 duizend bezoekers, op een capaciteit van 60 duizend. Met twee podia minder dan twee jaar geleden, betekende dat feitelijk een volle bak. Lowlands is wat afgeslankt, en dat heeft het festival prettig overzichtelijk gemaakt. Het is lang geleden dat je van alle acts die je wilde zien op je gemak een halfuurtje kon meepikken. Vier volwaardig geprogrammeerde muziekpodia zijn er nog, plus wat intieme, extra optredens op het podium van de 'chill-out zone' Higher Ground. Anders dan op Pinkpop zijn de drie Lowlands-dagen vrijwel gelijkwaardig. Op vrijdag diende zich al vroeg het eerste 'memorabele springmoment' aan, namelijk de hit Lapdance van N.E.R.D., dat veel geïnspireerder voor de dag kwam dan eerder dit jaar in De Melkweg. De openingsdag kende daarnaast een aantal aangename verrassingen: zo was het bij Groove Armada en de Freestylers veel lekkerder dansen dan bij de lompe, voorspelbare publieksfavoriet Faithless, was het leukste Britse bandje niet de saaie Coldplaykloon Keane maar The Zutons, en maakten de 'bejaarde' poppunkers van The Offspring meer indruk dan ooit. Als er al een Lowlands-dag tegenviel, dan was het de zaterdag. De grootste afknapper was Mike Skinner, alias The Streets, die er (net als vorig jaar) een potje van maakte met hese, rommelige raps en een beroerde begeleidingsband. Van de gevatheid en scherpte van zijn albums bleef niets over. Dan kwam zijn vriend Dizzee Rascal, nog een exponent van de Londense straatscene die grime heet, veel beter voor de dag met bijtende raps en loeiharde beats. Maar ja: Dizzee Rascal kapte er al na twintig minuutjes mee. Ook dát is een aanfluiting, als je voor een uur staat ingeboekt. De afsluitende zondag was veruit de mooiste Lowlandsdag. Die stond vooral in het teken van de wedergeboorte van de 'punkfunk'. Twee New Yorkse vertegenwoordigers van het genre verzorgden prima optredens: eerst de gedreven, hechte gitaarband Radio 4, daarna LCD Soundsystem, dat meer als een dancegroep klinkt, maar op het podium een echte band is. Hard, hoekig en opzwepend klonken de New Yorkers, waarna het min of meer verwante Schotse Franz Ferdinand het karwei glorieus mocht afmaken in de Alpha-tent: hun Take Me Out was 'memorabel springmoment' nummer twee. Als de zondagprogrammering één ding bewees, dan was het wel dat de leuke bandjes niet te tellen zijn dezer dagen. Neem de Engelse debutanten van Razorlight: komen net kijken, maar kuieren vol branie de planken op en spelen mooi wel even de hele tent plat. En dan waren er nog wat verloren zonen uit Vlaanderen: op zaterdag keerde dEUS waardig terug na een jaar of vijf stilte, terwijl Soulwax (zes jaar na het vorige album!) het publiek verbijsterde met een muur van elektronica en zwaar gitaarwerk. Niet iedereen pruimde het, maar wie het niets vond, meldde zich gewoon aan voor een tochtje met de Love Boat. Of een 'aura reading'. Of een 'sonische massage'. Zo ontspannen als Lowlands dit jaar was, zou het altijd moeten blijven.

Naar de top van deze pagina