Lowlands 2006 in de kranten

Volkskrant
maandag 21 augustus 2006




Volkskrant - AD - NRC - Parool - ANP

De gitaar heerst op Lowlands en Iggy is koning Van onze medewerker Pablo Cabenda BIDDINGHUIZEN - Lowlands bood een fraaie en ter zake doende staalkaart van wat mooi en spannend is in het huidige popaanbod. De Arctic Monkeys bleken zondagavond de winnaars te zijn in de categorie feest en gitaar. ‘Let him on the stage. Laat hem op het fucking podium!’ Vooraan in de Grolschtent heeft een iets te gretige fan mot met de security. Maar de verwilderde gestalte op het toneel maakt hier de dienst uit. Een paar seconden later staat de fan samen met nog zes, zeven anderen te dansen met baas boven baas: Iggy Pop. De haren zwiepen, de ledematen zwaaien. Iedereen mag meedoen met ome Iggy. Want Iggy’s muziek is van iedereen. De genadeloos kaalgestripte punkrock vormt het oeringrediënt van alle harde post-Iggy gitaarmuziek. Dus barstte de Grolsch tent bijna uit zijn voegen met fans en nieuwsgierigen die kwamen kijken waar de gitaarmosterd – gretig opgediend op deze editie van Lowlands – vandaan wordt gehaald. En Iggy en zijn Stooges stelden niet teleur. De drums beukten, de gitaar harkte en alles rolde vooruit. Pop – ontbloot bovenlijf en een spijkerbroek die zich uit doodsangst vastklampt aan zijn heupen – kruipt tijdens I Wanna Be Your Dog op handen en voeten, staat op, draait zijn bekken, gooit zijn handen in de lucht en laat zich weer laat vallen. Niet intelligent, niet esthetisch. Maar dat zijn kwalificaties die niet op rockarchetypes van toepassing zijn. Het is imposant in al zijn ongegeneerd eerlijke rauwheid. En dat was dus maar een van de vele gitaarbandjes die de basis vormen van de veertiende editie van Lowlands. Het festival in Biddinghuizen bood een fraaie en ter zake doende staalkaart van wat mooi en spannend is het huidige popaanbod. Dus eeuwig zongen de gitaren. Die van het Britse Bloc Party hoekig en frenetisch maar vreselijk dansbaar. De band consolideerde daarmee zijn positie als live-act. De nieuwsgierigheid naar de nieuwe lichting was groter. Dit jaar kwamen Hard Fi en Infadels aan bod, die allebei een sterk debuutalbum af leverden. Ze overtuigden, op punten. Hard Fi met in elkaar geknutselde indiepopliedjes. Maar wat charmant klinkt op de plaat, wordt live te rommelig. Infadels weten de seks van rock en dance tot een spannend mengsel te vormen. Maar gaat het tempo omlaag, dan zakt het in. Van de gitaarconcurrenten uit de Verenigde Staten was Raconteurs, het bandje van White Stripes’ Jack White en maatje Branson de absolute winnaar, gewapend met een veelzijdig repertoire waar garagerock, blues en psychedlsiche pop deel van uit maken. Hoogtepunt: White’s behekste versie van Nancy Sinatra’s Bang Bang waarin de man beurtelings fluistert, smeekt en schreeuwt als een bluesman die het aan de stok heeft met de duivel. Landgenoten Panic at the Disco presteerden een stuk minder. De liedjes van de emoband zijn melodieuzer en schurken veel meer tegen pop dan aan dan die van hun collega’s, maar vormen bijna nooit een eenheid. Daarbij klinkt de stem van zanger Brendon Urie na verloop van tijd hoog en amechtig alsof hij een fikse huilbui achter de rug heeft. Het was de basis, maar het was niet allemaal gitaar dat er klonk. Vrijdag maakte de nieuwe bezetting van de Nieuw Zeelands/Britse band The Veils haar Nederlandse debuut. Finn Andrews bleek sterk gegroeid als zanger met een stem die ver boven zijn gestalte uittorent en grote indruk maakte met epische folkachtige liedjes. En ook het experiment werd niet geschuwd. De Nederlandse rapcrew Pete Philly en Perquisite gaven een spetterend optreden met een big band. De Canadees/Australische Xavier Rudd bewees als een exotische Nikkelen Nelis – drie didgeridoos, een steel-gitaar, mond harmonica, percussie én hele goede liedjes – dat je als surferbum geen dodelijk saaie Jack Johnson hoeft te zijn. Gogol Bordello kon wel wat meer pretenties gebruiken. De brutale feestband hield overtuigend de partysfeer van Lowlands in ere met zigeunerpunk en gaf een volgepakte Indiatent een reden om flink te springen. Maar voorman Eugene Hutz ging daarbij wel wat gemakzuchtig te werk en gaf bijna elk nummer een lange slinger door de grande finale steeds te herhalen. Winnaars in de categorie feest en gitaar op een zondag die door stortbuien werd geteisterd, waren de Arctic Monkeys. Vier straatjochies uit Sheffield verdwaald op een immens Alfa-podium. Maar hun muziek vulde de tent met een uiterst gefocuste energie. Toen zanger Alex Turner pesterig lang na het intro van When The Sun Goes Down de stilte aanhield, volgde geklap en gestamp van het publiek. Toen pas kwam de ontlading: een van de beste popliedjes van het afgelopen jaar, dat met dezelfde scherpte en tekstuele venijn de zaal werd in gespuugd. Lowlands en ome Iggy kunnen trots zijn.

Naar de top van deze pagina